Λίγα καλά και χιλιάδες άλλα μπορούν να χωρέσουν σε ένα web site. Σκοπός είναι να μείνει κάτι.
Γράψε ότι θες...
Πες ότι θες...
Άσε όμως χώρο και στους άλλους :-)
Σάββατο 28 Ιουλίου 2007
Sunny Art & Design
15 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Sunny Art & Design => Ανάρτηση Σχολίου => και γράφεις ότι θες...
Και ήρθε -και χάμω- στα γόνατα έπεσα και χωμάτινος βόλος έγινα και μέσα μου κύλησα και σε μια ανάσα της ψυχής μου που είχε μείνει φεγγερή -εκεί ακούμπησα- κι έκλαιγα νερό. Νερά πολύ.
Ο Μήνας των Παγωμένων Σταφυλιών - Κατερίνα Γώγου - Εκδόσεις Καστανιώτη - 1η έκδοση 1988
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι. Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης, πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη! Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος, κι ελύγισα σαν από τρυφερότη, εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
Ο κήπος είμαι που άλλοτε με τ' άνθη του ευωδούσε κι εγέμιζε με χαρωπό τιτίβισμα πουλιών, που με κρυφομιλήματα και ψίθυρο φιλιών, τη νύχτα, στη σκιάδα του, η αγάπη επερπατούσε
Ο κήπος είμαι που έμεινε χρόνια πολλά στην ίδια θέση, μάταια προσμένοντας κάποιαν επιστροφή, που αντί λουλούδια τώρα πια στ' αγκάθια έχει ταφεί, που σώπασαν τ' αηδόνια του και πνίγεται στα φίδια.
Τι φταις αλήθεια. Κανείς δε σου μάθε το δρόμο για το "εμείς". Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο "εγώ". Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτα του "εσείς". Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ". Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί". Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες "Αυτός! Αυτός!" Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς. Τι φταις!
Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου, θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε. Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου (θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; ) "Μαζί". "Μαζί". Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική. Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα να σου χρειαστεί.
"Κάθε φορά που χάνομαι, μην ψάχνεις να με βρεις στις αγορές. Δεν έχω πιάσει κουβέντα με τους εμπόρους των μπαχαρικών. Μην ψάχνεις στα ερημικά μονοπάτια. Ούτε στις ακροποταμιές με τα νούφαρα. Μην ψάχνεις να με βρεις στα σκοτεινά καταφύγια. Ούτε στα στέκια των πουλιών, που ξέρεις πως συχνάζω. Μην ψάχνεις να με βρεις στους λόφους με τα ασφοδέλια επειδή σου είπα κάποτε πως μ αρέσει να γητεύω το δηλητήριο των φιδιών.
Μην ψάχνεις να με βρεις στις άκρες των γκρεμών που συνηθίζω να περιφέρομαι. Ούτε στα κιόσκια της απόγνωσης. Ούτε στα δειλινά του έρωτά μου. Πάντως, στο λέω, μην ανησυχείς. Περνάω καλά. Είμαι κρυμμένη σ ένα όστρακο στο βάθος του ωκεανού. Εκεί μαθαίνω τα τραγούδια των κοραλλιών. Περίμενέ με. Θα’ ρθω να στα φέρω..."
αγαπημένο μου βιβλίο 'Ξεφυλλίζοντας την Σιωπή' - Αλκυόνη Παπαδάκη
This is the end you know Lady, the plans we had went all wrong We ain't nothing but fight and shout and tears
We got to a point I can't stand I've had it to the limit; I can't be your man I ain't more than a minute away from walking
We can't cry the pain away We can't find a need to stay I slowly realized there's nothing on our side
Out of my life, Out of my mind Out of the tears that we can?t deny We need to swallow all our pride And leave this mess behind Out of my head, Out of my bed Out of the dreams we had, they're bad Tell them it's me who made you sad Tell them the fairytale gone bad
Another night and I bleed They all make mistakes and so did we But we did something we can never turn back right
Find a new one to fool Leave and don't look back. I won't follow We have nothing left. It's the end of our time
We can't cry the pain away We can't find a need to stay There's no more rabbits in my hat to make things right
Out of my life, Out of my mind Out of the tears we can?t deny We need to swallow all our pride And leave *THIS mess behind Out of my head, Out of my bed Out of the dreams we had, they're bad Tell them it's me who made you sad Tell them the fairytale gone bad
ΕΙΜΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ...ΟΛΑ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΣΟΥ. ΕΙΜΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ...ΚΑΡΔΙΑ, ΜΥΑΛΟ, ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΟΥ. ΕΙΜΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ...ΤΟΠΙΑ ΘΩΛΑ ΚΑΙ ΚΕΡΙΝΑ ΟΜΟΙΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΘΥΜΗΣΗ ΣΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΥΝ ΓΛΥΚΑ ΤΟ ΑΤΕΛΕΙΟΤΟ ΕΓΩ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ ΣΑΝ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ ΝΕΚΡΕΣ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΞΕΨΥΧΟΥΝ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΕΡΑ, ΛΓΟ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ, ΔΥΠΛΑ ΣΟΥ... ΕΙΜΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΘΑΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΑΤΕΛΕΙΟΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΠΟΥ ΓΙΝΑΜΕ ΕΝΑ. ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ ΠΡΟΒΑΛΟΥΝ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, ΣΑΝ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΕΣΒΙΣΕ...ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟ, ΕΝΑ ΚΟΜΑΤΙ ΑΝΑΛΟΙΟΤΟ...ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ...ΣΤΟΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΠΙΝΑΚΑ ΕΝΟΣ ΖΩΓΡΑΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ...ΤΟΣΟ ΙΔΙΕΣ ΜΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ, ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΚΟΥΡΝΑΖΟΥΝ ΟΙ ΜΑΤΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΡΕΛΟ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗΣ ΣΟΥ. ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΖΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΦΕΙΓΑΣ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΤΗΚΕΣ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑΦΤΗΚΕΣ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΟΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΕ ΕΝΑ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ...ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ...ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΩΡΙΣΕΙ ΤΟ ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΑΣ!!!
Στo Σημείο πού όσο πλησιάζω απομακρύνεται Στο Σημείο πού όσο σκοτεινιάζει αναδύεται Στο Σημείο που κρατάω σrή χούφτα μου κι άμα πάω νά σ' το δείξω υδρατμόs αγάπης γίνεται καί εξανεμίζεται Στο Σημείο που ονομάζω - Εσύ - Εγώ - εγγράφω όλους τους φόνους ποδοπατημένων χορταριών. Ν' άνθίσει.
Απόντες - Κατερίνα Γώγου - Εκδόσεις Καστανιώτη - 1η έκδοση 1986
Προσπαθώ να είμαι έτοιμος.Για οτιδήποτε. Να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό.Όποτε υποτίμησα στιγμές,πράγματα και ανθρώπους το πλήρωσα.Πυρώνει η ζωή.Ό,τι βλέπω γύρω μου πιάνει φωτιά και αλλάζουν σιγά σιγά σχήμα τα ζεστά μου μέταλλα.Κάποιος να μου γλέιψει τα μάτια να μην καούν.Να μου φυσήξει τα δάχτυλα να πάρω αέρα.Τα παιδιά-φθινόπωρα κλείνονται τα απογεύματα στα φροντιστήρια.Είναι η ώρα που βγαίνω εγώ με τραγούδια.Μαζεύω τους αφηρημένους.Έρχονται σαν γατιά γύρω από μια σακούλα σκουπιδιών.Τρώνε τα καλύτερα και φεύγουν.Λιώνω μεγάλα κομμάτια χρόνου,σαν παγοκολώνες παλιών ψυγείων και πλένομαι στο πρόσωπο.Καθαρίζω.Χνωτίζω τη φωλιά μου και την τρίβω.Γυαλίζω τις φλόγες μου.Ιδιοτελής από κούνια.Μετά περνάω για λίγο όλα τα κορίτσια που γνώρισα,μπροστά απ'τα μάτια μου,να πλυθούν κι εκείνα.Κατεβάζω τα σκουπίδια μου στο δρόμο.Αυτό είναι όλο.Τώρα κλωτσάω φύλλα.Και σε περιμένω το βράδυ.Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη,χτενίζοντας την κάπνα απ'τα μαλλιά σου.Ξέρεις,τι θά'θελα να σου πω?Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς,θα μπορούσα να είμαι εγώ.Απλά δεν πρόλαβα να γίνω.Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα,τα μπορώ κι εγώ.Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος.Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα,κλωτσούσα φύλλα.Και σ'αγαπούσα.Ξερά και κίτρινα...
15 σχόλια:
Sunny Art & Design => Ανάρτηση Σχολίου => και γράφεις ότι θες...
Και ήρθε -και χάμω- στα γόνατα έπεσα
και χωμάτινος βόλος έγινα
και μέσα μου κύλησα
και σε μια ανάσα της ψυχής μου
που είχε μείνει φεγγερή
-εκεί ακούμπησα-
κι έκλαιγα νερό. Νερά πολύ.
Ο Μήνας των Παγωμένων Σταφυλιών - Κατερίνα Γώγου - Εκδόσεις Καστανιώτη - 1η έκδοση 1988
ΑΓΑΠΗ
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
Κώστας Καρυωτάκης
Ο ΚΗΠΟΣ ΕΙΜΑΙ...
Ο κήπος είμαι που άλλοτε με τ' άνθη του ευωδούσε
κι εγέμιζε με χαρωπό τιτίβισμα πουλιών,
που με κρυφομιλήματα και ψίθυρο φιλιών,
τη νύχτα, στη σκιάδα του, η αγάπη επερπατούσε
Ο κήπος είμαι που έμεινε χρόνια πολλά στην ίδια
θέση, μάταια προσμένοντας κάποιαν επιστροφή,
που αντί λουλούδια τώρα πια στ' αγκάθια έχει ταφεί,
που σώπασαν τ' αηδόνια του και πνίγεται στα φίδια.
Κώστας Καρυωτάκης
-Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε τ' αστεράκι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
-Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της.
Ένα βαθύ άγριο μπλε.
-Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
-Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
-Τι χρώμα έχει η χαρά;
-Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
-Και η μοναξιά;
-Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
-Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο να το ρίχνεις πάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
-Και η αγάπη; ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη.
-...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
-Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
-Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού όταν είναι πανσέληνος.
-Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ' αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό...Και δάκρυσε...
Το χρώμα του φεγγαριού .. Αλκυόνη Παπαδάκη
Τι φταις αλήθεια.
Κανείς δε σου μάθε το δρόμο για το "εμείς".
Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε
να επενδύεις στο "εγώ".
Σαν επαίτης εκλιπαρείς μπροστά στην πόρτα του "εσείς".
Έσπασες αμέτρητες φορές τα μούτρα σου, προσπαθώντας
ανάμεσα σε σκοτάδια ν' ανακαλύψεις το "εσύ".
Σ' έπιανε πάντα πανικός στη θέα και στη σκέψη του "αυτοί".
Και στην απελπισία, στο χαμό σου, φώναξες
"Αυτός! Αυτός!"
Κι έπιασες ένα πιστόλι, να πολεμάς.
Τι φταις!
Αν κάποτε καθίσεις λίγο να ξαποστάσεις από τη μάχη σου,
θυμήσου μια λεξούλα που σου ξέφυγε.
Θα θελα να στην κρύψω ανάμεσα στις χούφτες σου
(θυμάσαι το "δαχτυλιδάκι" που παίζαμε παιδιά; )
"Μαζί". "Μαζί". Τη λένε τη λεξούλα μου τη μαγική.
Και μη βιαστείς να την πετάξεις. Μπορεί μια μέρα
να σου χρειαστεί.
Το χρώμα του φεγγαριού .. Αλκυόνη Παπαδάκη
"Κάθε φορά που χάνομαι, μην ψάχνεις να με βρεις στις αγορές.
Δεν έχω πιάσει κουβέντα με τους εμπόρους των μπαχαρικών.
Μην ψάχνεις στα ερημικά μονοπάτια.
Ούτε στις ακροποταμιές με τα νούφαρα.
Μην ψάχνεις να με βρεις στα σκοτεινά καταφύγια.
Ούτε στα στέκια των πουλιών, που ξέρεις πως συχνάζω.
Μην ψάχνεις να με βρεις στους λόφους με τα ασφοδέλια επειδή σου είπα κάποτε πως μ αρέσει να γητεύω το δηλητήριο των φιδιών.
Μην ψάχνεις να με βρεις στις άκρες των γκρεμών που συνηθίζω να περιφέρομαι.
Ούτε στα κιόσκια της απόγνωσης.
Ούτε στα δειλινά του έρωτά μου.
Πάντως, στο λέω, μην ανησυχείς. Περνάω καλά.
Είμαι κρυμμένη σ ένα όστρακο στο βάθος του ωκεανού.
Εκεί μαθαίνω τα τραγούδια των κοραλλιών.
Περίμενέ με. Θα’ ρθω να στα φέρω..."
αγαπημένο μου βιβλίο 'Ξεφυλλίζοντας την Σιωπή' - Αλκυόνη Παπαδάκη
This is the end you know
Lady, the plans we had went all wrong
We ain't nothing but fight and shout and tears
We got to a point I can't stand
I've had it to the limit; I can't be your man
I ain't more than a minute away from walking
We can't cry the pain away
We can't find a need to stay
I slowly realized there's nothing on our side
Out of my life, Out of my mind
Out of the tears that we can?t deny
We need to swallow all our pride
And leave this mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they're bad
Tell them it's me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad
Another night and I bleed
They all make mistakes and so did we
But we did something we can never turn back right
Find a new one to fool
Leave and don't look back. I won't follow
We have nothing left. It's the end of our time
We can't cry the pain away
We can't find a need to stay
There's no more rabbits in my hat to make things right
Out of my life, Out of my mind
Out of the tears we can?t deny
We need to swallow all our pride
And leave *THIS mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they're bad
Tell them it's me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad
Sunrise Avenue
ΕΙΜΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ...ΟΛΑ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΜΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΠΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΣΟΥ.
ΕΙΜΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ...ΚΑΡΔΙΑ, ΜΥΑΛΟ, ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΟΥ.
ΕΙΜΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΥΡΩ ΣΟΥ...ΤΟΠΙΑ ΘΩΛΑ ΚΑΙ ΚΕΡΙΝΑ ΟΜΟΙΟΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΘΥΜΗΣΗ ΣΟΥ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΥΝ ΓΛΥΚΑ ΤΟ ΑΤΕΛΕΙΟΤΟ ΕΓΩ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥ ΣΑΝ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ ΝΕΚΡΕΣ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΞΕΨΥΧΟΥΝ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΕΡΑ, ΛΓΟ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ, ΔΥΠΛΑ ΣΟΥ...
ΕΙΜΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΘΑΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΑΤΕΛΕΙΟΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΠΟΥ ΓΙΝΑΜΕ ΕΝΑ. ΣΑΝ ΤΑΙΝΙΑ ΠΡΟΒΑΛΟΥΝ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, ΣΑΝ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΕΣΒΙΣΕ...ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟ, ΕΝΑ ΚΟΜΑΤΙ ΑΝΑΛΟΙΟΤΟ...ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΣ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ...ΣΤΟΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΠΙΝΑΚΑ ΕΝΟΣ ΖΩΓΡΑΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ...ΤΟΣΟ ΙΔΙΕΣ ΜΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ, ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ ΚΟΥΡΝΑΖΟΥΝ ΟΙ ΜΑΤΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΧΟΡΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΡΕΛΟ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗΣ ΣΟΥ. ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΖΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΦΕΙΓΑΣ ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΑΘΗΚΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΤΗΚΕΣ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑΦΤΗΚΕΣ.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΟΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΕ ΕΝΑ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ...ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ...ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΩΡΙΣΕΙ ΤΟ ΕΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΑΣ!!!
ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ...ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ
Στo Σημείο
πού όσο πλησιάζω
απομακρύνεται
Στο Σημείο
πού όσο σκοτεινιάζει
αναδύεται
Στο Σημείο
που κρατάω σrή χούφτα μου
κι άμα πάω νά σ' το δείξω
υδρατμόs αγάπης γίνεται
καί εξανεμίζεται
Στο Σημείο που ονομάζω
- Εσύ - Εγώ -
εγγράφω όλους τους φόνους
ποδοπατημένων χορταριών.
Ν' άνθίσει.
Απόντες - Κατερίνα Γώγου - Εκδόσεις Καστανιώτη - 1η έκδοση 1986
ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ
"...Από προσώπου της γης,
στην κόψη μια αστραπής,
μια μέρα θα εξαφανιστώ
από την νύχτα μεθάω
και στο σκοτάδι γελάω,
βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ
ο κόσμος λέει πολλά,
και όταν με κρίνει σκληρά,
η απάντηση μου είναι
υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω
Ανακατεύω μπογιές,
τραβάω ευθείες γραμμές
με το νου φιλοσοφίες ακούς
από ανθρώπους κουτούς
που εμένα δε με πείθουν
υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω, άκουσέ με
Σ'ένα ακρογιάλι στάσου
και αν ένα αστέρι πέσει πιάστο
αυτό που θέλεις πέστο
όλα μπορούν να συμβούν
κάθε λεπτό θα ζήσω
σαν να ήταν πες το τελευταίο
ο χρόνος κάνει κύκλους
και οι στιγμές του κυλούν
το μέλλον τώρα βλέπω
και οι τρομπέτες ηχούν
με τα φτερά μου πετάω
Εγώ που αλλάζω μορφή
και από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ
από την νύχτα μεθάω
και στο σκοτάδι γελάω,
στο φεγγάρι λέω υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω,
κοίταξέ με..."
Δεν είναι δικό μου..αλλά...είναι αγαπημένο!Πένυ
του Γιώργου Σεφέρη:
«Είτε βραδιάζει είτε φέγγει, μένει λευκό το γιασεμί»
Φωτιές του Αϊ-Γιάννη
Η μοίρα μας, χυμένο μολύβι, δεν μπορεί ν' αλλάξει
δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
Εχυσαν το μολύβι μέσα στο νερό κάτω από τ' αστέρια κι
ας ανάβουν οι φωτιές.
Αν μείνεις γυμνή μπροστά στον καθρέφτη τα μεσάνυχτα
βλέπεις
βλέπεις τον άνθρωπο να περνά στο βάθος του καθρέφτη
τον άνθρωπο μέσα στη μοίρα σου που κυβερνά το
κορμί σου,
μέσα στη μοναξιά και στη σιωπή τον άνθρωπο
της μοναξιάς και της σιωπής
κι ας ανάβουν οι φωτιές.
Την ώρα που τέλειωσε η μέρα και δεν άρχισε η άλλη
την ώρα που κόπηκε ο καιρός
εκείνον που από τώρα και πριν από την αρχή κυβερνούσε
το κορμί σου
πρέπει να τον εύρεις
πρέπει να τον ζητήσεις για να τον εύρει τουλάχιστο
κάποιος άλλος, όταν θα 'χεις πεθάνει.
Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν
μπροστά στις φλόγες μέσα στη ζεστή νύχτα
(Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε
κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε)
και ρίχνουν αλάτι μέσα στις φλόγες για να πλαταγίζουν
(Πόσο παράξενα μας κοιτάζουν ξαφνικά τα σπίτια,
τα χωνευτήρια των ανθρώπων, σαν τα χαϊδέψει κάποια
ανταύγεια).
Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θα-
λασσόδαρτο βράχο
το βράδυ που έπεσε η γαλήνη
άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς
και της σιωπής
μέσα στο κορμί σου
τη νύχτα εκείνη του Αϊ-Γιάννη
όταν έσβησαν όλες οι φωτιές
και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ' αστέρια.
[Από την στήλη που επιμελείται ο συγγραφέας Κώστας Ακρίβος]
Προσπαθώ να είμαι έτοιμος.Για οτιδήποτε. Να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό.Όποτε υποτίμησα στιγμές,πράγματα και ανθρώπους το πλήρωσα.Πυρώνει η ζωή.Ό,τι βλέπω γύρω μου πιάνει φωτιά και αλλάζουν σιγά σιγά σχήμα τα ζεστά μου μέταλλα.Κάποιος να μου γλέιψει τα μάτια να μην καούν.Να μου φυσήξει τα δάχτυλα να πάρω αέρα.Τα παιδιά-φθινόπωρα κλείνονται τα απογεύματα στα φροντιστήρια.Είναι η ώρα που βγαίνω εγώ με τραγούδια.Μαζεύω τους αφηρημένους.Έρχονται σαν γατιά γύρω από μια σακούλα σκουπιδιών.Τρώνε τα καλύτερα και φεύγουν.Λιώνω μεγάλα κομμάτια χρόνου,σαν παγοκολώνες παλιών ψυγείων και πλένομαι στο πρόσωπο.Καθαρίζω.Χνωτίζω τη φωλιά μου και την τρίβω.Γυαλίζω τις φλόγες μου.Ιδιοτελής από κούνια.Μετά περνάω για λίγο όλα τα κορίτσια που γνώρισα,μπροστά απ'τα μάτια μου,να πλυθούν κι εκείνα.Κατεβάζω τα σκουπίδια μου στο δρόμο.Αυτό είναι όλο.Τώρα κλωτσάω φύλλα.Και σε περιμένω το βράδυ.Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη,χτενίζοντας την κάπνα απ'τα μαλλιά σου.Ξέρεις,τι θά'θελα να σου πω?Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς,θα μπορούσα να είμαι εγώ.Απλά δεν πρόλαβα να γίνω.Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα,τα μπορώ κι εγώ.Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος.Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα,κλωτσούσα φύλλα.Και σ'αγαπούσα.Ξερά και κίτρινα...
Οδυσσεας Ιωαννου
ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα δε θα γράψω ποίημα
Σήμερα δεν υπάρχει λόγος να γράψω ποίημα
Σήμερα είμαι ευτυχισμένος
Μ.Τ.
(Ποιητικό Ημερολόγιο 2003, Εκδόσεις Ιωλκός)
Δημοσίευση σχολίου